Alles leek in kannen en kruiken, vakantie doorgegeven op 't werk, babysit geregeld, studiootje geboekt... tot het afgelopen weekend: de zoon is gek op badminton en we hadden een tijdje geleden reclame gekregen van het Vlaams Badmintonfestival in Antwerpen. Een gans weekend lang kon je recreatief badmintonnen, ja, daar werd meteen voor ingeschreven! Papa wilde ook wel een pluimpje kloppen en schreef dus in voor de familiereeks om samen met de zoon te spelen. Nog snel badmintonschoenen gaan kopen want 't was al heel wat jaartjes geleden dat hij zoiets nog gedaan had.
Zaterdagnamiddag was 't dan zo ver: de eerste match van papa en zoon was een feit. Okee, ze hebben 'm verloren maar 't was plezant en er gingen nog matchkes komen hé. Bij het opwarmen voor de 2de wedstrijd ging het echter mis, ineens stopt de echtgenoot met spelen en grijpt naar zijn linkerkuit... spierscheur?
Eerste hulp stuurde ons voor alle zekerheid maar naar Spoed; daar vermoedden de dokters toch een scheur van de achillespees, ze legden een voorlopige gips en een opgebelde orthopedist verteld ons dat we 's maandags een echo moesten laten maken en dat er dan desnoods dezelfde dag een operatie zou volgen. Oei oei, dat was niet zo best.
Maandagochtend eerste werk die echo laten maken en ja hoor: achillespees was doorgescheurd, dus opereren, 6 weken gips en enkele maanden revalideren. Daar ging de skivakantie ... . Zo zonde... of zou er een vriendin meemogen ipv de echtgenoot? Ik kén wel enkele kandidaten..., dus stuurde ik maar een mailtje naar the insiders en gelukkig, wisselen was geen probleem! Vriendin opgebeld, en ja, die wilde meteen mee, maar ze kon niet de volledige week gaan, dat was een beetje moeilijk. Okee, dan gaan we maar voor de 4 dagen, we zorgen dat we daar zondag tegen 15u zijn, en donderdag vertrekken we terug naar huis, desnoods overnachten we wel ergens onderweg.
Hihi, 2 vrouwen samen naar Valmorel, dat wordt een avontuur. Ik heb nog nooit zelf gereden naar de wintersport, en heb ook geen ervaring met bergpassen want 't is steeds de echtgenoot die rijdt! Mijn klein autootje heeft ook nog nooit zo 'n afstand gereden, nu ja, toch niet in één keer. Gelukkig heb ik winterbanden, nu nog sneeuwkettingen en dan vooral hopen dat de wegen er goed bijliggen en dat we die niet nodig hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten