Zaterdagnamiddag de auto geladen, 's avonds op tijd in bed gekropen en... natuurlijk kon ik niet slapen! Wat had je dan gedacht natuurlijk, ik lag maar te woelen en te denken 'ben ik nu écht niks vergeten' en 'gaat het wat meevallen, zo ver rijden, wat als we autopech krijgen, platte band,...' duizend dingen spookten door mijn hoofd dus van slapen kwam niks in huis. Dan maar goed op tijd opgestaan, stilletjes aangekleed en naar beneden geslopen zonder de rest van 't gezin wakker te maken, toch maar een boterhammetje gegeten en hop, auto in en vriendin gaan oppikken. Stipt om 3u was ik bij haar, handbagage mee en weg waren we.
GPS van de echtgenoot was geïnstalleerd (de mijne kent alleen Benelux), de grote Michelin-kaart was mee als reserve + een spiekbriefje van de route, voor alle zekerheid nog een uitgebreidere printout van viamichelin, telefoonnummers van de pechdienst en het resort; hapjes en drankjes, een stel CD's en een warm dekentje ... we waren op alles voorbereid!
Daar gingen we, richting Brussel, vakkundig begeleid door de GPS, al een geluk, want 2 dames bij elkaar, daar wordt wat afgebabbeld ;). Lekker rustig op de baan en voor we 't wisten passeerden we al de Luxemburgse grens, niet veel later naderde de Franse grens. Intussen werd het wel stilaan tijd voor een pauze, nature calls weet je wel! Natuurlijk geen Aire als je die nodig hebt... maar op de grensovergang zag ik wel een bordje Parking... okee, effe kijken of er hier ergens iets is... ja, oef!!!!!!! Geen restaurant maar toch een toilet, dus ik parkeerde snel tussen 2 vrachtwagens en we spurtten de auto uit. Toen we terugkwamen vond ik mijn autootje wel erg stoer staan tussen die 2 wegreuzen, tijd voor de eerste foto van de reis!
Opgelucht reden we verder, alles vlot op een paar kleine voorvalletjes na: een vos die uit het niets ineens de snelweg op rende en die ik maar nipt kon vermijden; en de GPS die het na de péage ook voor bekeken hield (hello Michelin wegenatlas, gelukkig dat de vriendin graag kaart leest!). Regelmatig een koffie (of andere) pauze, de vriendin die ook een stuk van de rit voor haar rekening nam, de kilometertjes vlogen voorbij. Komen we in Annecy, tiens, er rinkelt zoiets vanachter aan de auto, hmmm... en ik hoor het niet als ik een bocht neem, vreemd... . Gelukkig is 't na een tijdje ook weer gedaan met rinkelen, we zien wel!
Albertville komt eraan, hé, dit is nieuw, we hoeven niet meer dóór de stad maar ze hebben een ringweg aangelegd, handig. En nu begint 't te korten hoor, we rijden richting Moutiers, ja, daar is de afslag die we moeten hebben... ik lees voor de eerste keer 'Valmorel'! We slingeren een tijdje naast de N90, en dan: even diep inademen voor mijn eerste bergrit en ik begin eraan.
Het duurt even maar dan hangt er al één auto achter mij, hmm, niks van aantrekken... een tweede auto komt erbij... een 3de en 4de sluiten aan in 't rijtje terwijl ik rustig naar boven rijdt... ja, ze zullen wel denken 'oei, een toerist en dan nog een vrouw ook', pfff, 't zal me worst wezen... . Op een breed stuk hou ik uiterst rechts en halen de eerste auto's mij in.
Een eind verder komen de eerste huizen in zicht en ga ik even opzij zodat iedereen kan inhalen en wij rustig de wegwijzers naar Club Med kunnen zoeken. Niet moeilijk, we zien ze meteen, da's weeral een zorg minder, 't wijst zichzelf uit, kaartje voor de parking nemen van 't dorp nemen, dan nog een eind rijden (amaai, da's hier niet klein!), de weg wordt smaller maar is prima geruimd (verdraaid, een bus als tegenligger en ook al zijn wij stijgend verkeer we zullen maar voorrang geven zeker?). Ha, daar is de parking voor de Club en een medewerkster staat klaar om ons van harte welkom te wensen, onze naam op de lijst te zoeken, een nieuw parkingkaartje te geven en de weg naar de ondergrondse parking te wijzen.
We rijden de parking binnen, en op de plek om de bagage te lossen staan er al enkele medewerkers klaar! We worden hartelijk begroet, de koffer gaat open, bagage wordt door 2 vriendelijke heren op een kar geladen, een 3de ontfermt zich over de kis's en skibotten terwijl een vierde de vriendin de weg wijst naar de receptie! Wat een ontvangst.
Lieve wil even wachten terwijl ik de auto enkele tientallen meters verder parkeer en houdt de rugzak met laptop en fototoestel e.d. bij want die wilden we niet meegeven; maar tegen dat ik bij haar terug ben staat ze te grinniken: in de korte tijd dat ze daar wachtte hadden al 5 medewerkers gevraagd of alles in orde was en ze haar met iets konden helpen!
We wandelen samen naar de receptie en daar krijgen we medewerker Antoine toegewezen, met een enveloppe. We kiezen een drankje, installeren ons in de zetel en krijgen de complete uitleg over 't resort terwijl onze bagage naar de kamer gebracht wordt. Drankje op, de kamer blijkt klaar te zijn (ook al waren we vroeger dan 't voorziene aankomstuur), en Antoine neemt de rugzak met laptop van mij over en brengt ons naar de kamer.
We krijgen kamer 4087 toegewezen en dat blijkt een DeLuxe kamer te zijn, zo ontdekken we later. Het lijkt wel een doolhof, dit hotel, meerdere liften, lange gangen, en we vragen ons af hoe we daar de weg in gaan terug vinden! Maar we hebben goed opgelet, en via lift C2 zijn we boven geraakt, dus zo zullen we wel terug naar de receptie geraken zeker? Nog een korte uitleg door Antoine over hoe alles werkt in de kamer, hij draagt onze bagage binnen, en we kunnen gaan uitpakken. Eerst nog snel enkele foto's nemen van onze kamer voor alles vol ligt ;).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten